Siedząc sobie na głównym placu w Biszkeku, popijając szoro poznałam historię życia jednego chłopaka. Tak sobie przyszedł i zagadał. I się zaczęło... Nie pamiętam imienia, ale chłopak z jakieś niedalekiej wsi,. Jedynak - całe gospodarstwo odziedziczy - ponoć ma super jabłka. Ogółem jest elektrykiem, ale pracuje jako kierowca. Szuka żony. No właśnie - i tak oto nie miałam już spoojnego popołudnia... Nie jestem osobą asertywną - niestety - i bywam naiwna. No więc kiepsko w sumie się komponuję z Kirgistanem, gdzie takie styuacje są normalne. Nie mniej jednak starałam się dyplomatycznie wytłumaczyć mu moje możliwości wobec naszej znajomości i jakoś to zakończyć.
W wakacje może i można sobie pozwolić na takie ciut kłopotliwe znajomości... Ilia i tak się do mnie nie odzywał od kilku dni, a Masza jeszcze leczyła się po Issyk Kul - spieczona jak rozgotowana papryka. Męża nie szukam, co też mu szybko wyjaśniłam. Słuchał opornie.
Taka myśl podsumowująca - lepiej takich sytuacji unikać. Chociaż o to ciężko, bo non stop ktoś tu zagaduje, pyta, skąd jestem... A nawet jedna dziewczyna na ulicy oferowała mi nocleg. W gruncie rzeczy oceniam ludzi tutaj jako przyjaznych, ale nie ma też co się czuć za pewnie. Różnice kulturowe, np. w pozycji kobiety czy językowe mogą przysporzyć tyle śmiechu, co problemów.
Poza tym wybrałam się do studia - bo bezczynność mnie już przytłumiła... Już drugi raz się umawiałam z Sayyadem i Ilią, aby obgadać nasze postępy z projektem. No i dwa razy przyszłam, czekałam - nikt się nie pofatygował. Nawet nie mam żalu. Po prostu jesteśmy źle dobraną grupą.
Tym razem jednak zastałam Ilię - dość rozbawionego. I faktycznie sytuacja była dość groteskowa - jeden jego znajomy stylista do niego zadzwonił, że potrzebuje sesję. A praca dość ciekawa, bo Ilia się załapał na fotografowanie polityków z Narynia, którzy kandydują do parlamentu w najbliższych wyborach w październiku. I tak sobie siedziałam i patrzyłam, jak się panowie prężą, przebierają, uśmiechają i pocą, bo w studio nie ma klimatyzacji, a te garnitury Armaniego to jednak grzeją... I tak w przeciągu godziny zorganizowano sesję zdjęciową, która będzie służyć w kampanii wyborczej. Życie w Biszkeku takie proste.
Nie mniej jednak Ilia jest ostatnio rozerwany między pracą, a domem. Były to ostatnie dni w Kirgistanie Musavar i Ilia zabrał nas na kolację do tej knajpki, przy której byłam już kiedyś z Maszą - znajdującej się przy drodze do Tokmok.
Jedzenie bardzo dobre - jak zwykle za dużo. Ceny, jak wszędzie. Za to muzyka super - turecka, rosyjska, uzbecka - i dużo ludzi się bawiło. Miejsce na spędzenie wieczoru oceniam 10/10.
Podczas czekania na posiłek można popodziwiać ryby.
Powyżej zupa Ilii - nie wiem, nawet jak się nazywa. Jednak chlebek bardzo efektowny.
Sałatka jak u nas - ale to na prawdę dla mnie rzadkość tutaj, ponieważ bardzo trudno znaleźć w sklepie sałatę lodową. W sumie to takiej tu nie widziałam jeszcze.
Nie mam pojęcia, co to za zupa. Nie mniej jeśli ktoś je mięso - można próbować wszystkiego. Nie trafiłam jeszcze na danie które by mi na prawdę nie smakowało.
To, co wygląda jak naleśnik to na prawdę ryba. Nie - nie ta z stawu obok.
Powyżej moja zupka - pokrojone w kostkę mięso a'la szynka, marchewka, dużo pietruszki, oliwka, cytryna. Dość słone, ale bardzo smaczne i sycące.
Powyżej manty - takie pierogi z delikatnego ciasta z baraniną i cebulą. Nie mniej uwaga co do piwa (tutaj akurat "Żywoje") - jest dobre, ale w porównaniu z naszymi - rozwodnione. Brak tej goryczy. Więc smakoszom piwnym odradzam.
